~2. ''...Ale z ciebie idiota...''

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Obudziłem się z grymasem na twarzy. Zasłoniłem dłońmi moją twarz i usiadłem na łóżku. Spojrzałem na zegar, który wisiał nad biurkiem. 9:38. Trochę się zaskoczyłem, bo zazwyczaj śpię dopóki ktoś przyjdzie i mnie obudzi. Wstałem z łóżka i założyłem na siebie szary, rozciągnięty t-shirt na ramiączkach. Wyszedłem z pokoju i rozejrzałem się po holu. Wszędzie wisiały obrazy, bądź zdjęcia. Nas wszystkich i każdego z osobna. Moje oczy zatrzymały się na zdjęciu, gdzie byłem ja i Ronnie.  Wisiało one tu tylko dlatego, że nasi rodzice byli dość bliskimi przyjaciółmi, przez co i my się przyjaźniliśmy.

'' - To co przyjaciele na zawsze? - powiedziała mała dziewczynka. Miała może z siedem lat, ale jak na swój wiek była dość inteligentna.
- Na zawsze. - powtórzył chłopak i przybili 'high five'.''

Odwróciłem głowę, żeby odgonić od siebie wspomnienia, ale trudno je dać w niepamięć, gdy ta osoba mieszka obok. Podszedłem w kierunku schodów i z nich zeszedłem. W kuchni siedziała już cała rodzinka. Usiadłem obok Saffy, a po chwili przed nosem miałem śniadanie. Wziąłem do ręki tosta i zacząłem jeść.
- Zaprosiliśmy na obiad państwa Holberk na obiad. - powiedziała mama. Momentalnie przestałem jeść, a tost spadł na mój talerz.
- Masz coś przeciwko? - zapytał ojciec.
- Nie. Czemu miałbym coś mieć? - zapytałem, a na mojej twarzy zagościł sztuczny uśmiech. - Dziękuję. - powiedziałem i wstałem od stołu.
- Nie zjesz do końca? - zapytała mama, spojrzałem na jej brązowe oczy. Były przepełnione troską.
- Nie jestem głodny. - odpowiedziałem i poszedłem na górę. Wszedłem do mojego pokoju i podszedłem do szafy. Wyciągnąłem ciemne jeansy, biały t-shirt i zieloną bluzę. Poszedłem do łazienki i się ubrałem. Umyłem zęby, patrząc na siebie w lustrze. Przemyłem zimną wodą swoją twarz i oparłem się dłońmi o umywalkę. Wytarłem twarz szarym ręcznikiem i wyszedłem z łazienki. Otworzyłem jasne drzwi. Mój wzrok przyciągnęła Waliyah, która siedziała na łóżku i wyraźnie z kimś esemesowała. - Co ty tutaj robisz?
- Muszę z tobą porozmawiać. - powiedziała.
- O czym? - zapytałem i podszedłem do krzesła, które stało obok biurka. Usiadłem na nim.
- Dlaczego tak dziwnie zareagowałeś, gdy mama powiedziała, że przyjdzie Ronnie?
- To długa historia. - chciałem ją zbyć, ale dobrze wiedziałem, że nie podda się tak łatwo.
- Mamy czas.
- Bo ja i Ronnie... My kiedyś... My kiedyś byliśmy razem.
- Słucham? - zapytała zdziwiona. Wiedziałem, że tak zareaguje. Podszedłem do okna i otworzyłem drzwi balkonowe. Oparłem się o wilgotne barierki. Wiedziałem, że Waliyah stała za mną chociaż jej nie widziałem.
- Dwa lata temu, przed X-Factorem powiedziałem jej, że ją kocham. I tak było na prawdę.

'' - Ronnie ja już nie mogę tego w sobie dłużej trzymać. 
- Możesz mi wszystko powiedzieć. Jesteśmy przyjaciółmi.
- No właśnie. Przyjaciółmi. Ale ja czuję do ciebie coś więcej niż do przyjaciółki.
- Skąd to wiesz?
- No bo z Chris' em też się przyjaźnię i nie mam dreszczy, gdy go dotykam. - powiedział i spojrzał na chodnik. Uśmiechnął się na samą myśl o tym uczuciu. Ujął jej twarz w swoje ręce i spojrzał w szare oczy, które świeciły na tysiące kilometrów. Zbliżył jej twarz do swojej i musnął lekko jej różowe usta. Oddalił się od jej twarzy, ale ciągle patrzył w jej oczy. - Kocham cię. - powiedział szeptem.
- Ja ciebie też. - odszepnęła i pocałowała chłopaka. Odważniej niż jon ją, ale wciąż delikatnie. Wplotła dłonie w jego czarne włosy, a on nie zostając jej dłużny błądził dłoniami po plecach. ''

 Wszystko było dobrze. Chodziliśmy na spacery, do kina. Robiłem co tylko chciała. Kochałem ją i nadal ją kocham, ale wszystko spieprzyłem.

'' - Co robiłaś z tym chłopakiem w parku? - zapytał spokojnie, próbując się opanować, choć wiedział, że za dobrze mu to nie wychodzi.
- Z jakim chłopakiem? - spytała zdezorientowana. 
- Wysoki brunet. Był ubrany w niebieski t-shirt i ciemne jeansy...
- To był mój kuzyn. Przyjechał nas odwiedzić i postanowiłam oprowadzić go po Bradford. - odpowiedziała spokojnie. One nagle przystanął i spojrzał w jej twarz. 
- Kuzyn? Czy ty mnie masz za idiotę?! - krzyknął.
- Zayn, o co ci chodzi?
- Jak to o co? Szwendasz się z jakimś kolesiem, którego w ogóle nie znam po parku! I ja ci mam uwierzyć, że to twój kuzyn?!
- Wiesz co? Mam tego dość! Ciągle osądzasz mnie o zdradę, choć nigdy bym cię nie zdradziła. Za bardzo cię kocham, ale to już nie ma znaczenia. W ogóle nic nie ma znaczenia. I nas już też nie ma. Nie chce mieć z tobą nic wspólnego i sobie do tego zasranego X-Factora, wygraj go i zrób z siebie gwiazdę, bo tylko to ci najlepiej wychodzi! - krzyknęła, prawie dławiąc się łzami. Obróciła się na pięcie i pobiegła w stronę jasnych domków jednorodzinnych. ''

- Ale z ciebie idiota. - powiedziała.
- Dzięki. - powiedziałem.
- Mówię poważnie. Zamiast iść, przeprosić i być znowu szczęśliwym to ty wolisz siedzieć w domu i nic nie robić. - powiedziała. Zaśmiałem się i wyciągnąłem paczkę papierosów z kieszeni bluzy. Wysunąłem jeden rulonik wypełniony tytoniem i włożyłem go do ust. Sięgnąłem po zapalniczkę i zapaliłem. Zaciągnąłem się raz i wypuściłem dym z ust. Chciałem włożyć go ponownie do ust, ale Waliyah zabrała mi go i wyrzuciła. - Musisz skończyć z tym. - powiedziała, wstawiła na twarz swój uśmiech i wyszła z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

x   x   x

Przepraszam, że przez prawie tydzień nie było rozdziału, ale nie miałam czasu. 

Mam nadzieję, że ten się wam podobał i będą jakieś komentarze.

Nie jestem z niego zadowolona, ale cóż. 

Follow me na tt: @DeDeTommo

gg:

DeDeTommo :)