~9. '.... Moje serce zostało w Bradford...'

Skończyła się pierwsza część koncertu z udziałem chłopaków i teraz na scenie miała wystąpić Cher Lloyd by dać im chwilę odpoczynku. Mała Safaa pociągnęła mnie za rękę w stronę kulis, gdzie najprawdopodobniej znajdował się właśnie cały zespół.

- Idź sama. Ja chcę obejrzeć Cher- posłałam jej delikatny uśmiech i wróciłam na stare miejsce. Oglądałam kilka odcinków X-Factor z jej udziałem, więc znałam jej głos. Nie zdążyła nawet zaśpiewać jednej piosenki, jak podszedł do mnie Paul i poprosił żebym poszła za scenę.  Wiedziałam co się szykuje. Zan Malik chciał się ze mną zobaczyć. Szłam kawałek za mężczyznę i starałam się uspokoić oddech. Otworzył czerwone drzwi i gestem dłoni zaprosił mnie do środka. Nabierając powietrza do płuc, weszłam do środka. Pięciu chłopaków gniotło się na jednej kanapie i rozmawiało z moją sąsiadką.

- Ronnie- siostra chłopaka zwróciła uwagę wszystkich zebranych na moją osobę. W tym momencie naprawdę przydałby mi się uspakajający papieros. Zaraz Zayn wstał i spojrzał na mnie z zakłopotaniem. W pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza. Reszta grupy obserwowałam mnie z ciekawością. Co ja jestem jakieś zwierzę w zoo? Patrzyli na mnie, jakby wiedzieli kim jestem. Ale…to niemożliwe prawda? Po co Malik miał by im o mnie opowiadać? W końcu nie byliśmy już razem. Właściwie nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. Byliśmy dla siebie zupełnie obcymi osobami. Ja już nic nie znaczyłam dla niego, a on już nic nie znaczył dla mnie. Nie mógł. Sprawił, że stałam się wrakiem. Nie mogę pokochać nikogo takiego. Nie mogę znów pozwolić mu na rozwalenie tego, co już odbudowałam.

- Niezły występ- szepnęłam obejmując się rękoma- jesteście jeszcze lepsi niż za czasu programu.

- Oglądałaś?- zagadnął blondyn. Niall, tak?

- Parę odcinków- przyznałam siadając na oparciu fotela zajmowanego przez małą brunetkę.

- Jestem Liam- ten, który ma najwięcej solówek wyciągnął w moją stronę rękę, którą uścisnęłam.

- Ronnie- poznałam się z każdym z nich, po czym skierowałam spojrzenie na lustro, w którym odbijaliśmy się wszyscy razem.  Czy gdybyśmy z Zayn’em pozostali parą, siedziałabym tak z nimi przed każdym koncertem? Poczułam jak do oczu napływają mi łzy- przepraszam, nie chciałam wam przeszkadzać, ale Patricia pytała czy nie chcę przyjechać i tak jakoś wyszło- zamrugałam kilkukrotnie starając się nie rozpłakać.

- Chyba muszę do łazienki- loczkowany wstał i wręcz wybiegł z pomieszczenia.

- Tak ja chyba też- Louis i Niall poszli w jego ślady.

- Safaa, chcesz spotkać Little Mix?- ostatni członek zespołu złapał siostrę chłopaka za rękę i wyprowadził na zewnątrz.

- A ja z chęcią obejrzę koncert Cher- w końcu zostaliśmy sami. Podeszłam do wieszaka z mnóstwem ubrań.

- Macie zwariowanych fanów- strzelałam kostkami w prawej ręce nie wiedząc co ze sobą zrobić.

- Tak, są niesamowici. Bez nich by nas tu nie było- poczułam ciepło bijące z jego ciała tuż za sobą. Zrobiłam jeszcze krok do przodu nie chcąc czuć tej bliskości. Wolałam go nienawidzić z daleka.

- Veronica- dłoń chłopaka oplotła nadgarstek, na którym miałam podłużne znamię- odwróć się- nadal stałam tępo wpatrując się w drzwi.

- ‘Niech ktoś wejdzie. Błagam…’- jednak one się nie otwierały. Widać dzisiaj nie był mój szczęśliwy dzień.

- Proszę- szepnął. Jego głos był taki jak kiedyś. Spokojny, czuły. Zacisnęłam mocniej zęby. Tak bardzo chciało mi się płakać. Marzyłam o ucieczce. Mogłabym mu się po prostu wyrwać i pobiec. Ukryć się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie i przepłakać kilka godzin jak to zwykle robiłam, ale nie mogłam. Tak bardzo tęskniłam za zapachem jego ciała, za tym czymś, co czułam za każdym razem gdy mnie dotykał. Chciałam być tutaj i teraz. Jedyne o czym mogłam myśleć to jego usta na moich. Czułam jak spod przymkniętych powiek płyną słone łzy. Łzy bólu, nienawiści, strachu i miłości. Tego przeklętego uczucia, którego nie mogłam się pozbyć. Nie chciałam czuć się od niego zależna. Powinnam czuć do niego odrazę za to, co mi zrobił. Czy potrafiłam? Nie. Zbyt dużo dla mnie znalazł. Cholerny idiota.

- Jesteś zadufanym w sobie debilem. Rzuciłeś mnie mimo tych wszystkich obietnic i zostawiłeś, zapomniałeś. Myślisz, że łatwo było mi czytać o tych wszystkich panienkach, z którymi się prowadzałeś i ,Bóg wie, co jeszcze? Wpadałam w histerię za każdym razem, gdy ktoś wspomniał twoje imię. Nie potrafiłam normalnie funkcjonować po twoim odejściu. Czułam się jakbyś zabrał ze sobą mój umysł, moją duszę . Zostałam sama- głos zachrypł mi od krzyku. Dławiłam się własnymi łzami. Zayn stał naprzeciwko i patrzył. Osunęłam się na kolana nie mogąc utrzymać się na nogach. Trzęsłam się ze zdenerwowania. Uderzyłam ręką w podłogę- widzisz co ze mną zrobiłeś? Kochałam cię! Byłam gotowa zrobić dla ciebie wszystko, a co zrobiłeś ty? Jesteś taki jak wszyscy inni- usiadłam zadzierając głowę do góry- jesteś świnią- otarłam mokre policzki i wstałam z zamiarem wyjścia. Powiedziałam wszystko, co powiedzieć chciałam.

- Proszę- po raz kolejny złapał mnie za rękę. Odwróciłam się do niego i zaczęłam okładać pięściami po klatce.

- Nie rozumiesz? Zamieniłeś moje życie w piekło! Przez ciebie uzależniłam się od narkotyków- każdemu mojemu słowu towarzyszyło kolejne uderzenie- wyjechałeś bawić się w piosenkarza. Co z tego, że miałeś tutaj nas. Miałeś rodzinę i miałeś mnie. Wiesz co boli najbardziej?- Spojrzałam mu w oczy. Płakał tak jak ja- Że wolałeś te dziwki z ulicy niż mnie- szepnęłam- co jest ze mną nie tak? Naprawdę jestem tak beznadziejna?- powoli przestawałam czuć ręce- potraktowałeś mnie jak szmatę- znów zaczęłam go bić- sprawiłeś, że poczułam się gorsza, wykorzystana. Tego chciałeś?!- zachłysnęłam się ślinę. Histeryzowałam, uderzając go raz po raz najmocniej jak mogłam- nienawidzę cię! Żałuję, że się poznaliśmy. Żałuję, że dałam się wciągnąć w tą szopkę Zayn- pakistańczyk przyciągnął mnie do siebie i unieruchomił. Położyłam prawą dłoń na jego sercu. Waliło chyba szybciej od mojego. Cały się trząsł- sądzę, że powinieneś o mnie zapomnieć- wyplątałam się z jego rąk i odsunęłam się kawałek- jesteś naprawdę dobry, wiesz?- ujęłam jego twarz i pocałowałam w nos. Ten ostatni raz- Jestem z ciebie dumna- otworzyłam drzwi i do środka wpadła cała zgraja. Wyminęłam ich chcąc zostać sama. Szłam równym krokiem mijając przyglądających mi się ludzi. Miałam w dupie co o mnie sądzą. Czułam się zraniona. Potrzebowałam alkoholu lub czegoś mocniejszego. Zbyt bardzo bolało by zmierzyć się z tym o zdrowych zmysłach. Taka już byłam. Gdy coś się działo, wyciągałam rękę po dopalacze pomagające mi zapomnieć.

Usiadłam pod ścianą słysząc jak ktoś biegnie. Wiedziałam kto to. Czułam.

- Odejdź. Powiedziałam wszystko co chciałam- szepnęłam nie otwierając oczu.

- Żartujesz?! Nigdy, przenigdy nie pozwolę ci odejść Ronnie- poczułam jego oddech na twarzy- odkąd tylko pamiętam byłaś całym moim światem i nie chcę teraz tego zmieniać. Wiem co zrobiłem i nienawidzę siebie za to. Zawsze będę pamiętał jak bardzo cię zraniłem. Wiesz po co umawiałam się z nimi wszystkimi? Żeby zapomnieć. Żeby nie czuć tego piekielnego bólu wewnątrz. Szukałem kogoś, kto zastąpi mi ciebie, ale na świecie nie ma ani jednej dziewczyny chodź odrobinę podobnej do ciebie. Spójrz- otworzyłam prawe oko. Chłopak podciągnął rękaw i ukazał się jego tatuaż: ZAP- przeczytaj co jest napisane w około- przybliżyłam się do jego ramienia by móc przeczytać napis.

- Cały mój świat został tam, przy niej. Moje serce zostało w Bradford. Nigdy nie zapomnę ani jednej sekundy. Dla nas. Dla Ronnie.

X X X

Witam was wszystkie po tych (chyba) dwóch tygodniach z nowym, i (jak dla mnie) lepszym rozdziałem niż poprzednio. Napisałam go już dawno, dawno temu, ale widząc, że nie ma zbytniego zainteresowania poprzednim, to go nie publikowałam. Mam nadzieję, że tym razem przeczyta to więcej was i skomentuje. 

Tym czasem ja uciekam oglądać brytyjskie X Factor, kiedy to nasze Little Mix wygrały jako pierwszy zespół w historii.

Miłego weekendu kochane,

- C. xx

info od C.

Hey, witam, cześć i czołem! Wczoraj dodałam notkę, z której nie jestem zbyt dumna, ale jak widzę- Wam się spodobała. A to jest dla mnie najważniejsze.
Wiem, że teraz jest kolej na DeDe Tommo, ale że ja mam pomysł to się zamieniłyśmy. Za chwilkę biorę się za pisanie i chciałabym tylko wiedzieć czy powinnam dodać rozdział już w tym tygodniu :)
Piszcie co o tym sądzicie, miłego wieczoru kochane
- C. xx
PS Liczę na szczere komentarze pod 8 rozdziałem. Czym więcej tym szerszy uśmiech!

EDIT- 15.10.2012

Chciałabym coś dodać w imieniu nas obu.

1. Zmieniłam troszkę szablon bloga i mi osobiście taki bardziej pasuje. Piszcie czy może taki zostać. 

2. Dodałam do menu kilka zakładek, które według mnie mogę ułatwić nam 'współpracę' :)

- Blogi, które polecamy- są tam blogi, które czytam na pewno ja, nie wiem jak DeDe

- Kontakt- jak sama nazwa wskazuje możecie się skontaktować z nami po przez wypisane tam namiary.

- DeDe Tommo- uznałam, że każda z nas powinna mieć swoją własną rubryczkę. Jeśli DeDe nie będzie chciała mieć swojej to ją po prostu usunie, lecz ja sądzę, że to dobry pomysł.

- -C. xx- ja będę w swojej dodawała czasem jakieś jedno partówki i co mi tak wpadnie do głowy.

- info.- tam będziemy wrzucały informacje (np. takie jak ta) mówiące o nowych notkach, zmianach itd.

To chyba wszystko, uciekam! Trzymajcie się ciepło przy nie tej już pogodzie,

-C. xx 

~8. '...Na zawsze...'

Odszedł. Tak po prostu odszedł, zostawiając mnie samą. Przecież miało być inaczej. Miałam mu wybaczyć. Mieliśmy zacząć od nowa, ale przerwał nam telefon. Może to był znak? Ruszyłam spacerkiem w stronę domu, by dać sobie czas do wytrzeźwienia. Akurat gdy weszłam na ulicę, przy której mieszkam, pod dom Malików podjechała taksówka. Chwilę później wpakował się do niej Zayn z walizką. Wyjeżdżał? Odprowadziłam wóz wzrokiem i skierowałam się na własne podwórko. Wszędzie było ciemno, więc rodziców wciąż nie było. Gdziekolwiek pojechali. Weszłam do środka głośno trzaskając drzwiami. Nie lubię kiedy dom jest taki cichy i pusty. Mam wtedy dużo czasu na myślenie, a co za tym idzie- rozmyślanie na temat pakistańczyka. Nienawidzę wspomnień z nim związanych, bo to prawie zawsze prowadzi do łez, a ja nie cierpię pokazywać słabości. Przebrałam się w piżamę i- zbyt zmęczona żeby brać prysznic- przykryłam się ciepłym kocem. Wyjechał, naprawdę sobie pojechał. Właściwie…Nic mnie to nie obchodzi. On mnie nie obchodzi.

Rano obudziłam się z (na szczęście) nie dużym kacem. Do świąt zostały trzy dni, a ja wciąż nie miałam dla nikogo prezentów. Chyba czas wybrać się do Manchesteru na zakupy. Ubrałam się w stary dres z zamiarem posprzątania w pokoju. Narobiłam tu ostatnio niezły bajzel. Schodząc po schodach usłyszałam kawałek rozmowy mojej mamy z jakąś inną kobietą.

- Martwię się o nią, odkąd twój syn wyjechał, zmieniła się nie do poznania- tak więc to rodzicielka Malika.

- Zauważyłam. Wszyscy się o nią martwimy, naprawdę nie wiem co wstąpiło w mojego syna. Sława chyba trochę uderzyła mu do głowy. To rozstanie zdecydowanie im nie służy. Zmienili się nie do poznania.

- Naprawdę chciałabym zobaczyć jeszcze chodź raz moją córkę z błyszczącymi oczami, uśmiechem; podskakującą z ekscytacji lub grającą na pianinie- prawie widziałam jak mama wzdycha i stara się robić dobrą minę do złej gry. Zawsze taka była. Udawała, że wszystko jest w porządku. Weszłam po cichu na dwa stopnie i zbiegłam z nich najgłośniej jak mogłam, żeby obie panie dobrze usłyszały. Postarałam się uśmiechnąć i weszłam do kuchni witając się.

- Dzień dobry- kiwnęłam głową wyciągając sok pomarańczowy. Zawsze pomagał na kaca.

- Nasmażyłam naleśników. Zjesz trochę?- do ust napłynęła mi ślina kiedy poczułam zapach świeżo upieczonych placków. Polałam je syropem klonowym i zabrałam się za jedzenie. Tak bardzo chciałam zapytać kiedy wróci syn sąsiadki, ale nie wiedziałam czy powinnam. W końcu ostatnio powiedziałam mu kilka nieprzyjemnych rzeczy. Wzięłam głęboki wdech i przełknęłam resztkę ciasta.

- Mogłabyś mi powiedzieć kiedy wróci Zayn?- odkąd pamiętam mówiłam do mamy chłopaka na ty- muszę z nim chyba porozmawiać- dodałam trochę ciszej.

- Dzisiaj wieczorem lub jutro rano, kochanie. Pojechał do Londynu zagrać z chłopakami koncert. Może chciałabyś się wybrać? Safaa na pewno by się ucieszyła- kobieta spojrzała na mnie z nadzieję. Nie chciałam ich rozczarować. Powinny myśleć, że między nami jest dobrze.

- Miałam sprzątać w pokoju- wzruszyłam ramionami wstając.

- Możesz to zrobić jutro- wtrąciła moja mama. Obie patrzyły na mnie z niecierpliwością. Jedna z nich wystukiwała palcem jakiś dziwny rytm na blacie. Właściwie...Co mam do stracenia?

- Z chęcią- uśmiechnęłam się przełykając ślinę. I w co ja się wpakowałam?

Godzinę później wyszłam przed dom, gdzie czekała na mnie najmłodsza siostra chłopaka. Wsiadłyśmy razem do samochodu i włączyłyśmy radio. Do koncertu zostało jeszcze sześć godzin, więc nie było co się martwić. Całą drogę próbowałam wyobrazić sobie nasze spotkanie. Będą tam jeszcze inni członkowie zespołu, więc nie może być tak źle. Kiedy podjechałyśmy pod halę, zobaczyłam tysiące wrzeszczących nastolatek z plakatami i w koszulkach z One Direction. Poczułam się nie na miejscu. Nawet mała Safaa była ubrana w t-shirt z chłopakami. Podjechałyśmy od tyłu, gdzie czekał już na nas Paul- podobno ich ochroniarz. Co ja sobie wyobrażałam? Ja nie znam nawet ich piosenek, do cholery! Kojarzę tylko kilka z radia. To zupełnie nie miejsce dla mnie.

- Dobrze się czujesz?- byłyśmy prowadzone betonowym korytarzem za kulisy. Do początku zostało dwanaście minut, a mama Zayn’a chciała zdążyć przejść przed scenę, skąd miałyśmy oglądać całe show.

- Chyba muszę iść kupić sobie koszulkę- mruknęłam wskazując na szklane drzwi. Za nimi stało jeszcze kilkanaście osób czekających na wejście na arenę. Podeszłam do sklepiku z gadżetami zespołu i zaczęłam oglądać.

- Pomóc w czym kochanieńka?- zza lady wyłoniła się starsza pani.

- Potrzebuję jakieś koszulki- uśmiechnęłam się. Kobieta obejrzała mnie od góry do dołu i podała najzwyklejszą białą, z czerwonymi ‘cieniami’ członków i nazwę nad nimi. Zapłaciłam i pobiegłam wściekła na siebie do środka. Co ja wyprawiam? Przyjechałam do Londynu na koncert zespołu, którego nawet nie lubię. Przedarłam się do samego przodu i pomachałam do malutkiej Safyy. Zaczęło się odliczanie, a fanki piszczały coraz głośniej. Śmiałam się nie wiadomo z czego. Stanęłam przed samą scenę za barierką, gdzie przebywają tylko rodziny oraz znajomi, i czekałam. Po chwili wbiegli chłopcy śpiewając. Widząc mulata, poczułam jak pocą mi się ręce. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Tak dobrze nie czułam się od czasu zerwania. Od czasu, kiedy Zayn zostawił mnie dla TEGO. Byłam zła, samotna i zazdrosna. Przeklinałam ten zespół, Simon’a Cowell’a, który zrobił z nich grupę i przepuścił dalej, oraz tych wszystkich ludzi oddających swoje głosy (w tym moją własną rodzinę). Tylko czemu? Malik spełnia swoje marzenia, a tego zawsze chciałam. Może nie ma już miejsca dla mnie w tej nowej wersji jego życia? Powinnam po prostu siedzieć i obserwować jak pnie się ku górze. Ze względu na to, co nas kiedyś łączyło.

Zaczęłam skakać z całą resztą niczym napalona fanka i skandowałam ich imiona kiedy inni to robili. Gdy chłopcy zeszli żeby najprawdopodobniej się przebrać, jakaś dziewczyna stojąca w pierwszym rzędzie zapytała kim jestem. Dobre pytanie…Kim ja jestem?

- Starą znajomą- odpowiedziałam. Tamta nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ perkusja znów zaczęła grać i zapaliły się światła ukazując podajże Liam’a. Wciąż mylę go z Louis’em. Poczułam jak ktoś klepię mnie w ramię. To ta sama fanka pytała czy mogę zrobić zdjęcie z bliska. Wspięłam się więc z Paul’em na schodki i podeszłam kawałek bliżej. Akurat los chciał, że w moją stronę ruszył pakistańczyk.

- ‘Tylko tu nie patrz, tylko tu nie patrz’- złapałam ich wszystkich i zrobiłam dość ładne zdjęcie. Nakręciłam jeszcze kilkusekundowy filmik ryzykując, że mnie ktoś zauważy. Właśnie miałam wracać, gdy oczy Zayn’a spoczęły na mnie. Otworzył usta ze zdziwienia i przestał śpiewać. Harry stojący nieopodal szturchnął go i spojrzał wyczekująco. Zbiegłam z powrotem na dół i oddałam urządzenie blondynce, która podziękowała ze łzami w oczach.

Utwór się skończył i zaczęli śpiewać piosenkę, którą znałam całą. Słuchałam jej tylko i wyłącznie dlatego, że napisał ją Ed. Słuchałam jak zaczarowana, a moment, w którym wszedł na swoje solo Malik- pozostanie w mojej pamięci na zawsze.

X X X

Tylko mnie nie bijcie, proszę! Zawaliłem na całej linii. Najpierw nie zabierałam się za pisanie notki baaardzo długo z powodów oczywistych. Szkoła i lenistwo. Później przyleciał wujek, (oraz szkoła) wkuwanie i kompletnie nie mam na nic czasu. Dzisiaj też odpuściłam sobie robienie projektu żeby to w końcu napisać i się udało. Ale jak?

Totalna żenada. Wgl. nie pasuje do wiecznie smutnej i naburmuszonej Ronnie. Wiem i przepraszam za to, ale chciałam wnieść w końcu do jej życia trochę czystej radości.

Miłego czytania

- C. xx

PS Wie ktoś może jakiej muzyki słuchają w Serbii? o.o

~7. '...Powodzenia...'

Wyszedłem z klubu zamykając za sobą drzwi z trzaskiem. Byłem wściekły, chociaż do końca nie wiedziałem na kogo. Na nią? Na mnie? Na tego kolesia? Chyba raczej to drugie. To co mi powiedziała było czystą  prawdą. Przeze mnie stała się taka. Przeze mnie zaczęła pić, palić. Przede wszystkim przeze mnie zaczęła się ciąć. Gdyby ktoś jej wtedy nie uratował pewnie jej już nie było i wtedy to samo stało by się ze mną, byłbym wrakiem. W duszy dziękowałem tej osobie za to, ale byłem zły na siebie, że mnie przy niej wtedy nie było. Wolałem biegać po scenie i spotykać się co noc z inną dziewczyną, próbując o niej zapomnieć. Tej najważniejszej, która była, jest i zawsze będzie w moim sercu. Którą kochałem nad życie. Wolałem szlajać się po klubach z przyjaciółmi, których ledwo poznałem, niż z dziewczyną, którą znałem całe życie. Zmieniłem się - fakt.
Doszedłem jakiegoś kiosku. Poprosiłem miłą panią o paczkę papierosów. Podała mi ją z wielkim uśmiechem na twarzy, co odwzajemniłem. Zapłaciłem za nią i odszedłem. Wyciągnąłem jednego papierosa z paczki i włożyłem do buzy. Odpaliłem zapalniczkę i lekko się zaciągnąłem, wypuściłem dym z buzi.
- Zayn, czekaj. - usłyszałem za sobą jej głos. Wypuściłem papierosa z dłoni i zadeptałem go butem, a następnie odwróciłem do niej przodem. - Dziękuję. - powiedziała ze spuszczoną głową. Jakby unikała mojego wzroku.
- Nie ma za co. Nie musiałabyś przez to przechodzić, gdybyś mnie posłuchała. - powiedziałem i odwróciłem.
- Poczekaj. Może... - zaczęła, ale nie dane było jej skończyć, bo zadzwonił mój telefon. Wyciągnąłem go i przyłożyłem do ucha. Nie mógł być to nikt inny jak menager. Monotonne gadanie Paul'a tak mnie znudziło, że go prawie już nie słuchałem. Przykuło mnie kilka słów: koncert, jutro, Londyn. Pożegnałem się gestem z Ronnie i odszedłem w kierunku domu.

Wszedłem do domu, zamykając za sobą drzwi z trzaskiem. Poszedłem na górę i wyciągnąłem walizkę spod łóżka. Zacząłem wrzucać do niej rzeczy. Ubrania, kosmetyki. Wszystko co było potrzebne przez najbliższe 24 godziny. Z lekką trudnością zapiąłem walizkę i zszedłem z nią na dół.
- Wyjeżdżasz? -zapytałam mama, stając w przedpokoju.
- Tak. Wrócę jutro. - powiedziałem i pocałowałem rodzicielkę w czoło, tak jak ona mnie czasami. Wyszedłem z domu i wpakowałem walizkę do bagażnika taksówki, a sam usiadłem na tylne siedzenie.

Wyjechałem czarną taksówką spod lotniska,a po chwili byłem już na miejscu. Beżowy kompleks, który od tych kilku dni w ogóle się nie zmienił. Wyjąłem bagaż i podjechałem pod drzwi mojego 'domu'. Chwyciłem za gałkę i przekręciłem ją w prawo. Drzwi się otworzyły, lekko skrzypiąc. Wszedłem do środka. Postawiłem na środku przedpokoju walizkę, a sam wszedłem w głąb domu. Zastałem tam nasz codzienny widok. Niall jadł jakies kanapki, a obok niego były już tysiące papierków po batonikach, cukierkach i innych słodkościach. Louis i Harry oglądali telewizję, co chwilę się kłócąc co mają oglądać, a Liam? Liam jak zwykle spokojnie siedział i coś robił na telefonie. Zapewne esemesował z Danielle. Głośno odchrząknąłem chcąc sprawdzić czy zwrócą na mnie uwagę. Udało mi się . Harry spojrzał na mnie, na lego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nagle wstał i rzucił się na mnie. Przytulił się do mnie jak małe dziecko do Mikołaja, albo jakby Louis zobaczył Eleanor. Zasmiałem się pod nosem.
- Ej zostaw go. On jest mój. - krzyknął Liam, zerwał się i odepchnął Hazze, a sam się do mnie przytulił.
- Spokojnie. Zayna starczy dla wszystkich. - powiedziałem i usiadłem obok Niall'a. Czułem na sobie wzrok każdego z moich przyjaciół. - Stało się coś? - zapytałem i 'przeleciałem' ich wzrokiem.
- Jak się nazywa? - wypalił Louis.
- Kto?
- No ta brunetka, z którą gadałeś. - przejął inicjatywę Niall.
- Skąd wy...?
- Zdjęcia. - wyjaśnił Liam, zanim zdążyłem dokończyć. - A teraz gadaj.
- Ronnie. Nazywa się Ronnie, ale z tego nic nie będzie.
- Czemu? - dopytywał się Harry.
- Nienawidzi mnie. Nawet nie pytajcie dlaczego. - powiedziałem i wstałem. Poszedłem na górę, do swojego pokoju. Położyłem się na łóżku i odpłynąłem.

- Zayn. Zayn, wstawaj. -usłyszałem głos przyjaciela. Otworzyłem lekko powieki. Przetarłem dłonią zaspaną twarz i usiadłem na łóżku. - Chodź, śniadanie czeka. - powiedział i wyszedł. Od razu podążyłem za nim.


- 3, 2, 1 zaczynamy! - wydarł się jedne z choreografów. Z głośników wydobył się dźwięk One Thing. Najpierw Liam, zaśpiewał swoją solówkę wychodząc przed nas, potem Harry.Nadszedł w końcu moment mojej solówki. Wyszedłem na środek, ale nawet nie zacząłem śpiewać. - Stop! Nie czuję tego! Chłopcy więcej życia! A teraz 10 minut przerwy! - krzyknął i wyszedł z sali.Chłopaki poszli gdzieś, a ja usiadłem na skraju sceny.
- Czemu siedzisz tu sam? Gdzie reszta? - usłyszałem cienki głos jakiejś dziewczyny. Odwróciłem lekko głowę i zobaczyłem ją. Jasne blond włosy, bluzka sięgająca do połowy brzucha i krótkie spodenki. Usiadła obok mnie.
- A tak sobie myślę. A ty jesteś?
- Perrie Edwards. - odpowiedziała, a ja się na nią spojrzałem.
- Zayn...
- ... Malik. Wiem. One Direction.
- Dokładnie. Jesteś fanką?
- Może, ale nie o tym rozmawiajmy.
- A o czym? - zapytałem, a blondynka mnie pocałowała. Nie powiem. Było to miłe, ale to nie to co chce czuć. Oderwałem się od niej i popatrzyłem w jej szare oczy. Były pełne pożądania.
- Zayn! Koniec romansów! Wracamy do próby! - krzyknął choreograf. Szczerze byłem mu wdzięczny. Nie mam nic do Perrie, tak właściwie znam ją może 5 minut, ale nie przypadła mi do gustu. Owszem jest ładna, ale jej blond włosy, aż rażą, bez urazy dla blondynek. Reszta próby minęła nawet spokojnie. Przyłożyłem się i działaliśmy jak grupa.

- Harry rusz się, Liam zapnij tą koszulę, Zayn włóż bejsbolówkę, Niall zapnij tą polówkę do porządku i zapnij rozporek, Louis zawiąż sznurówki. - wydawała polecenia Lou, nasza stylistka. - Zayn, prosiłam cie o coś. Posadz Lux na kanapie i doprowadź się do porządku. - powiedziała. Wykonałem polecenie. Usiadłem na krześle, nałożyłem sobie trochę żelu do włosów na dłoń i wtarłem go we włosy.
-Gotowi? - zapytał Paul wchodząc. Wszyscy pokiwaliśmy twierdząco głowami. Wstaliśmy i poszliśmy za naszym menagerem. Dostaliśmy mikrofony i czekaliśmy tylko na zapowiedź.
- Powodzenia. - usłyszałem ten sam cienki głos co na próbie.
- Panie i panowie. Przed wami jeden z najnowszych boysbandów świata. Wielkie brawa dla One Direction! - powiedział ktoś, a zaraz potem rozległ się pisk fanów, głównie płci żeńskiej.

x   x   x

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. I jeszcze raz przepraszam, że musieliście czekać tak długo na rozdział, ale zaczęła się szkoła.  

Rozdział jest generalnie DO DUPY! nie miałam kompletnie pomysłu na rozdział, dlatego wcisnęłam tam Perrie. Ogólnie jest tu ona jako Little Mix - zwyciężczynie VIII edycji XF, no i śpiewają tutaj Wings. Wiem, że wtedy jeszcze nie było tego singla, ale to moja chora wyobraźnia. :)I żeby nie było: nie hejtuję Perrie, to tylko na potrzeby opowiadania. Tak na prawdę jestem wielką fanką Little Mix <Jade <3 >.

+ AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA.....! ponad 2000 osób już tu było! Jaram się!

Jak coś to mój tt: @DeDeTommo

gg: 18419480

I licze na komentarze, szczere komentarze. :)

DeDeTommo

~6. "...Nie jestem taka łatwa..."

Wstałam od pianina ze łzami w oczach i złapałam za ramkę, którą rzuciłam na podłogę. Kopnęłam instrument przypominający o Nim, po czym krzyknęłam z bólu. Nie osłoniona noga pulsowała z bólu.
- Czyli jednak nikogo nie ma- mruknęłam zwijając się w kłębek, by chodź trochę zmniejszyć ból- gdyby nie wyszli, pewnie któreś z nich już by tu było- zauważyłam but wystający spod łóżka. Miałam go na pamiętnym obiedzie u Malik'ów. Zacisnęłam na podeszwie blade palce i spróbowałam wycelować w okno. Udało się. Trampek wyleciał na podwórko, w taki sam sposób jak naszyjnik jakąś godzinę temu. Zagryzłam wargi czując, jak po całym ciele przechodzącą dreszcze. Od dwóch lat była to nieodłączna część mnie. Każda histeria, w którą wpadłam, kończyła się siedzeniem na łóżku z płynącymi łzami i trzęsącym się ciałem.  Nawet dragi nie pomagały. Nic nie sprawiało, że chodź na chwilę zapomniałam o tym dupku, który doszczędnie pokiereszował moje serce. On zawsze  mnie doganiał. Nie ważne gdzie byłam. Podeszłam do regału gdzie, odkąd się tu wprowadziliśmy, układałam wszystkie ważne rzeczy. Stały tu książki, dyplomy, pocztówki i zdjęcia. Wszystko, co uważałam warte zapamiętania. Jednym szybkim ruchem sprawiłam, że wszystkie te przedmioty wylądowały na podłodze. Czułam się jak totalne zero. Jak ktoś wykorzystany i porzucony, ale czy przpadkiem nie byłam taką osobą? Złapałam za torbę i wyrzuciłam wszystkie rzeczy, które się w niej znajdowały w poszukiwaniu paczki papierosów. Podpaliłam jednego zaciągając się kojącym dymem. Czemu to akurat mój świat musiał się zburzyć? Dlaczego pozwoliłam, by ten kretyn się do mnie zbliżył? Musiałam się stąd wyrwać. Ten dom przypominał mi tylko o czasie, który straciłam na osobę, która mimo obietnic, zostawiła mnie. Wszyscy tak robili. Każdy człowiek, kiedy poznał mnie bliżej, odchodził. Wybiegłam na ulicę rzucając za siebie wykorzystanego szluga.
- Ronnie, czekaj!- w moją stronę biegł chłopak, który zmarnował mi dwa lata życia. Przez niego uzależniłam się od narkotyków. Przez niego spaliłam wszystkie mosty, które tak długo budowałam- czy wszystko w porządku?- spytał łapiąc mnie za ramiona.
- To wszystko jest twoja wina, rozumiesz? To przez ciebie jestem cholernym wrakiem człowieka- warknęłam wyrywając się- gdybym wiedziała, że ta nasza przygoda TAK się skończy, nie pozwoliłabym ci się nigdy dotknąć, łapiesz? Każdy twój pocałunek był kłamstwem. Dobrze się bawiłeś?!- krzyknęłam. Nie potrafiłam hamować łez, które napływały do oczu.
- Proszę cię, posłuchaj mnie- poprosił. Ściągnął brwi spoglądając na mój nadgarstek. Był tam ślad po mojej nieudanej próbie samobójczej dwadzieścia dwa miesiące temu.
- Odwal się- odwróciłam się z zamiarem odejścia, lecz brunet mi na to nie pozwolił. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Jego wargi miały dokładnie taki sam smak jak wtedy, gdy szedł na przesłuchanie do programu. Jak wtedy, kiedy wierzyłam w każde, pojedyńcze słowo, które z nich padało. Odepchnęłam go od siebie patrząc na minę goszczącą na jego twarzy- nie jestem tak łatwe jak te, które pieprzyłeś w Londynie- ruszyłam przed siebie najszybciej jak potrafiłam. Mimo wczesnej godziny wiedziałam, że w 'Alasce' znajdzie się dla mnie jakieś towarzystwo. Pchnęłam metalowe drzwi i weszłam do środka.
- Kogo moje oczy widzą! Veronica ponownie do nas zawitała- za barem stała blondynka, którą poznałam pod czas mojego pierwszego pobytu tutaj.
'Weszliśmy do ślepego zaułka. Zdenerwowana pociągnęłam go z powrotem na główną ulicę, lecz ten się oparł.
- No chodź mała. Boisz się imprez?- na jego twarz wstąpił ironiczny uśmieszek, który zawsze dawał mi niezłego kopa. Pokręciłam głową, po czym ruszyłam do wejścia. W sali grała głośna muzyka, do której tańczyła jakaś setka osób. Pachniało piwem i spoconymi ciałami. Dwóch facetów siedzących przy najbliższym stoliki zagwizdało. Momentalnie Malik stanął prze de mną posyłając im ostrzegawcze spojrzenie- nigdy nie przychodź tu sama, jasne?- złapał mnie w talii i ruszył w stronę baru.
- Zayn, jak dawno cię nie widziałam- zawołała przyjaźnie uśmiechnięta barmanka. Miała krótkie, blond włosy z ciemniejszymi refleksami i pełne, czerwone usta- wiesz jak mój mąż cię uwielbia. Widzę, że przyprowadziłeś koleżankę?
- To Ronnie, Jessico. Moja dziewczyna i najlepsza przyjaciółka w jednym- uścisnęłyśmy sobie dłonie usmiechając się.'
Wybiła dopiero dziesiąta, a ja już ledwo kontaktowałam. Zatańczyłam już chyba z wszystkimi facetami znajdującymi się w środką i wypiłam o wiele więcej niż zamierzałam. Poczułam jak czyjeś ręce oplatają mój brzuch.
- Kotku widzę, że się nieźle bawisz- mruknął chłopak. Był obleśny. Miał wielkie tunele w uszach i kolczyka w nosie, przez co wyglądał jak naznaczona krowa. Do tego jechało od niego wymiocinami.
- Zostaw mnie- spróbowałam delikatnie wyswobodzić się z jego uścisku, lecz to nic nie dało, a wręcz przeciwnie.
- Myślisz, że tak po prostu dam ci odejść?- zjechał dłoniom na moje udo. Szarpnęłam chcąc się uwolnić- nie tak ostro.
- Chyba powiedziała, żebyś ją puścił- ktoś uwolnił mnie od natręta i zasłonił własnym ciałem. Ten zapach poznałabym nawet umierając. Kiedy facet ruszył w naszą stronę, On natarł na niego i powalił na ziemię- nigdy więcej do niej nie podchodź- nadepnął na rękę, którą obmacywać moją nogę i wyszedł nie odwracając się.

x x x

To znowu ja- Claudia. 

Chciałabym straaaasznie przeprosić, że nie napisałam tego wcześniej, ale nie umiałam. Po prostu nie potrafiłam się wczuć w cierpiącą dziewczynę, ale w końcu się udało! Coś tam wyskrobałam. Nie jest to na pewno długi rozdział, ale sądzę, że akcja w nim Wam to wynagrodziła.

Miłego czytania,

- C.

PS Chciałabym Wam podziękować za te wszystkie miłe komentarze. Tak już mówiłam- dopiero tu zaczynam :) 

~5. "...Taki sam jak kiedyś, lecz inny..."

Obudziłam się z ogromnym bólem głowy. Nic nowego. Ale jak znalazłam się we własnej sypialni? Kim był ten chłopak z wczoraj? Wściekła, że nic nie pamiętam zrzuciłam lampę z szafki nocnej. Ktoś wbiegł po schodach. 
- Co ty najlepszego wyrabiasz?- wrzasnęła mama wchodząc do pokoju. Podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Ostre, słoneczne promienie wtargnęły do środka chwilowo mnie oślepiając. Schowałam twarz w poduszkę- czy wiesz jak wyglądasz?- spytała już trochę spokojniej- Musisz z tym przestać, bo zamieniasz się we wrak człowieka kochanie.
- To było niechcący- wskazałam na rozbitą żarówkę. Wstałam i weszłam do łazienki. Spojrzałam na odbicie w lustrze. Rozmazany tusz, włosy na wszystkie strony oraz szminka na zębach? Co ja, na Boga, robiłam ostatniej nocy? Doprowadziłam twarz do porządku i opatulona w szlafrok wróciłam do pokoju. Matki już nie było. Zamknęłam drzwi na klucz, po czym sięgnęłam pood łóżko. Zapalając papierosa spojrzałam przez okno. Saffa szła za rękę z Doniyą w stronę sklepu. Gdzie podział się ich brat? A z resztą...Co mnie to właściwie interesuje? Zgasiłam szluga i umyłam zęby żeby rodzice nie poczuli tytoniu. Ubrałam granatowe rurki i przy duży, butelkowozielony sweter. Jedna rzecz, a przywołuje tyle wspomnień...
"- Otwórz- szepnął łapiąc mnie w talii. Rozerwałam papier chcąc zobaczyć co jest w środku. Wyciągnęłam prześliczny sweterek. Z rękawa wypadła jeszcze jedna paczuszka, w której był złoty wisiorek w kształcie serca. Idealnie pasował do ubrania. 
- Dziękuję- objęłam jego szyję rękami i pocałowałam w zarumieniony z zimna policzek- najlepszy świąteczny prezent na świecie- mruknęłam prosto w jego usta.
- Najlepszy i dostaję tylko buziaka w polik?- poruszał zabawnie brwiami przyciskając mnie do ściany za mną. 
- Czy przypadkiem nie za dużo oczekujesz?- zaśmiałam się, po czym wyrwałam i zbiegłam na dół. Uśmiechnęłam się do małej Saffy i wybiegłam na dwór. Padał śnieg, a na niebie widać było tysiące świecących gwiazd. Po chwili dołączył do mnie Zayn.
- Pomyś życzenie- wskazał na spadający meteor. Przytulając się do niego pomyślałam: Oby nigdy się nic nie zmieniło..."
A jednak. Całe moje życie wywróciło się do góry nogami. Zbiegłam na dół. Przy stole siedzieli rodzice i rozmawiali. Zajęłam swoje stałe miejsce i zabrałam się za jedzenie zrobionych przez tatę tostów. 
- Jak dobrze, że Zayn cię wczoraj przywiózł. Byłaś w naprawdę złym stanie- powiedziała kobieta wzdychając z ulgą- nie chcę wiedzieć co by się stało gdyby cię nie znalazł- zacisnęła dłoń w pięść i spojrzała na mnie z troską.
- To był...to był on?- jęknęłam. 
" Nachyliłam się nad nim i pocałowałam. Tak bardzo brakowało mi smaku jego ust. Sięgnęłam do paska w spodniach chłopaka i próbowałam go rozpiąć. Nagle wyprostował się i odepchnął mnie wstając.
- Jesteś pijana. - powiedział marszcząc brwi. Zawsze tak robił gdy coś przeskrobałam.
- No i co z tego? Nie chcesz skorzystać? - zapytałam i uśmiechnęłam się zadziornie. Widziałam rządzę w jego oczach. Wiedziałam, że pęknie. Potrząsnął głową  - Zayn, no przestań. Wiem że masz na mnie ochotę.
- Może i mam, ale nie w tym stanie. - odpowiedział i wyszedł do łazienki. Położyłam się i czekałam, ale on nie wracał. W końcu zasnęłam."
- Ronnie? Czy ty mnie w ogóle słuchasz?- warknął ojciec potrząsając moją ręką. Spojrzałam na niego czując, jak w oczach zbierają mi się łzy. Wyszerpnęłam dłoń z jego uścisku i wbiegłam na górę. Dopadłam szafy, po czym zaczęłam szukać pudełka gdzie schowałam wszystkie rzeczy dotyczącego Jego. Wszystkie te przedmioty wywoływały ból gdy tylko na nie spojrzałam, ale nie umiałam się ich pozbyć. Były dla mnie biletem do wspomnień z najlepszego okresu w moim życiu. Wstałam z naszyjnikiem w ręku, podeszłam do okna wychodzącego na jego ogródek i otworzyłam je. Słony płyn kapnął na parapet. Był tam. Siedział na huśtawce z gitarą. Taki sam jak kiedyś, lecz inny. Stał się osobą, którą nienawidziałam i kochałam jednocześnie. Wzięłam zamach i rzuciłam. Wisiorek wylądował niedaleko chłopaka. Lekko wystraszony podniósł głowę spoglądając w moją stronę. Stałam tam i obserwowałam go płacząc. Ile to trwało? Nie wiem. Splunęłam na ziemię odwracając się. Podeszłam do pianina stojącego w rogu pokoju. Tak dawno nie grałam. Ostatni raz siedziałam tu prawie dwa lata temu. Z nim.
"- Nie tutaj- zaśmiałam się pokazując klawisz obok- kiedy się w końcu nauczysz?- szturchnęłam go lekko w ramię. Czułam miłe łaskotanie w brzuchu. Nadal nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.
- Nigdy- odpowiedział z iskierkami w oczach. Kiedy zapytałam dlaczego, uśmiechnął się- ponieważ jeśli się nie nauczę, będziesz mnie musiała dłużej uczyć- nachylił się i złożył czuły pocałunek na moim nosie."

x   x   x

Hey Wam :) Jestem Claudia i jestem tu nowa.

 Teraz ja zajmuję się pisaniem notek z perspektywy Ronnie. Mam nadzieję, że się spodoba. Przepraszam, że tak krótkie, ale dopiero przyzwyczajam się do tej historii i wolałabym nic nie zepsuć. 

- C. 

~4. ''...No i co z tego nie chcesz skorzystać?...''

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Wyszedłem z balkonu i wróciłem do salonu, gdzie wszyscy siedzieli. Wszyscy oprócz Ronnie.
- Zayn, co się stało? - zapytała moja matka.
- Nic. - powiedziałem i  poszedłem schodami na górę. Weszłem do mojego pokoju i położyłem się na łóżku. Zakryłem dłonią twarz i rozmyślałem, co by było gdyby...

- Zayn, wstawaj! - usłyszałem kobiecy głos i poczułem na ramieniu czyjąś rękę. Leniwie otworzyłem powiekę, że cokolwiek zobaczyć przez moje czekoladowe oczy. Ujrzałem Doniya z Waliyah. Usiadłem na łóżku. - Nareszcie. Ile cie można budzić? - zapytała, ale zignorowałem to pytanie, bo dobrze wiedziałem, że nie po to tu przyszły. Za dobrze je znam.
- O czym rozmawialiście? - zapytała Waliyah.
- Z normalnego punktu widzenia? O niczym. Powiedziała, że mnie nie nienawidzi i wyszła.
- Powtórzę: jesteś idiotą.
- Czy ty nie umiesz powiedzieć czegoś innego?! Jak masz zamiar ciągle mi wypominać rzeczy, o których chce zapomnieć, ale nie! Ty nie dasz zapomnieć i w kółko o tym mówisz! - krzyknąłem na nią i wyszedłem z pokoju. Zszedłem, a wręcz zbiegłem ze schodów i wszedłem na dwór, zatrzaskując za sobą drzwi.
Podszedłem do kremowego domu i nacisnąłem na czerwony przycisk, który robił za dzwonek. Drzwi otworzyła mi kobieta po czterdziestce, miała jasne do ramion włosy.
- Zayn, miło mi cię widzieć. - powiedziała i się uśmiechnęła.
- Dzień dobry. Mnie panią również. Jest Matt?
- Tak. Jest u siebie. Wejdź. - powiedziała i wpuściła mnie do środka. Minąłem salon, mówiąc przy okazji 'dzień dobry' dla ojczyma Lewis' a i poszedłem na górę. Otworzyłem, ciemne drzwi i ukazał mi się pokój mojego przyjaciela. Nic się nie zmienił. Zielone ściany i meble - stały na swoim miejscu. Na fotelu siedziała osoba, która wiedziała o wszystkim. O każdym moim uczuciu, sekrecie. Głośno odchrząknąłem, a blondyn gwałtownie się obrócił. Wstał i podszedł do mnie.
- Zayn? - zapytał, chociaż znał odpowiedz.
- Nie. Duch święty. - powiedziałem i się przytuliliśmy się. - Co byś powiedział, jakbyśmy się trochę zabawili? - powiedziałem i uśmiechnąłem się znacząco.
- Z tobą? Zawsze. - powiedział. Następnie usiedliśmy i zacząłem opowiadać jak było w trasie. Wszystkie nasze odpały.

- To co zawsze? - zapytał barman.
- Tak. - powiedziałem. - Dwa razy. - dodałem i zacząłem się rozglądać po sali. Mój wzrok przukuła brunetka z jasnymi. Miała ubraną białą bokserkę, krótkie jeansowe spodenki i czarną, dopasowaną kamizelkę. Wypiłem kolorowego drinka i odstawiłem pustą szklankę na stół. Wypiłem ponownie jeszcze kilka takich samych i wstałem. Poszedłem w kierunku brunetki. Złapałem ją w tali i szepnąłem na ucho. - Pierwszy raz?
- Mhm... - jęknęła i zaczęła się o mnie ocierać, a następnie się odwróciła i zarzuciła swoje ręce na moją szyję. Spojrzałem w jej oczy i wtedy mnie olśniło. To była Ronnie. Po oddechu mogłem wywnioskować, że jest nieźle wstawiona. Była na dość wysokich obcasach, a i tak żeby mnie pocałować musiała stanąć na palcach. Dotknęła delikatnie moich ust, a następnie wzięła mnie za rękę i gdzieś pociągła. Poszliśmy krętymi schodami na górę i weszliśmy do jakiegoś pokoju. Wyglądał na normalny pokój hotelowy. Podeszliśmy do łóżka. Ronnie pogładziła lekko moją klatkę piersiową, a następnie pchnęła mnie, tak, że upadłem na łóżko. Nachyliła się nade mną i znowu pocałowała. Następnie zaczęła się dobierać do paska od moich spodni. Nagle jakby otrzeźwiałem i odepchnąłem.
- Jesteś pijana. - powiedziałem.
- No i co z tego nie chcesz skorzystać? - zapytała i uśmiechnęła się zadziornie. Chciałem się poddać, ale ktoś musiał być ten odpowiedzialny. Dzisiaj wypadło na mnie. - Zayn, no przestań, wiem że masz na mnie ochotę.
- Może i mam, ale nie w tym stanie. - odpowiedziałem i wyszedłem do łazienki. Załatwiłem potrzebę i wróciłem do pokoju. Ronnie spała skulona na łóżku. Przy twierdzeniu, że jeszcze żyła trzymał mnie oddech. Wprawdzie był płytki, ale oddychała. A to najważniejsze. Wyjąłem mój telefon z prawej kieszeni spodni i wykręciłem numer taksówki. Telefon schowałem z powrotem do kieszeni i wziąłem Ronnie na ręce. Dziewczyna niczego nie świadoma objęła rękami moją szyję i wtuliła się w moją klatkę piersiową. Zamknąłem drzwi tradycyjnie kopiąc je nogą i zszedłem na dół. Wyszedłem na zewnątrz, gdzie akurat przyjechała taksówka. Z trudem otworzyłem drzwi samochodu i posadziłem dziewczynę na tylne siedzenie, a sam zająłem miejsce na przodzie. Podałem kierowcy adres, a on ruszył pojazdem. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Zapłaciłem mężczyźnie i ponownie wziąłem Ronnie na ręce. Zadzwoniłem na dzwonek do drzwi. Otworzyła mi matka dziewczyny. Bez słowa wpuściła mnie do środka, a ja poszedłem do jej pokoju, który swoją drogą wcale się nie zmienił. Położyłem ją na łóżku i przykryłem kołdrą. Pocałowałem jej ciepłe czoło. - Przepraszam. Byłem strasznym idiotą. - szepnąłem i pocałowałem jej czerwone od szminki usta, a następnie wyszedłem z domu.

x   x   x

Witajcie ponownie.

I jak? Mam nadzieję, że podoba się wam sposób w jaki piszemy.

Ja o Zayn' ie. Louisa - Ronnie. 

Ja - czyli DeDeTommo - wyjeżdżam w środę na obóz. Nie będzie mnie 18 dni. Zostawiam was w rękach Louisy. 

Tak w ogóle dziękuję wam <osobiście> za około 700 wejść.

Mam do was prośbę. Jeżeli tu wchodzicie to wejdźcie i naciśnijcie Lubię na I love Nialler. Dla was to tylko jedno kliknięcie. :)

I jeszcze jedno: jeżeli czytacie to proszę komentujcie. Chciałabym poznać waszą opinię. Dla was to tylko kilka literek, a gdy ja to czytam <szczególnie pozytywne> to aż mi się dobrze na sercu robi i aż mi się buzia cieszy. 

Miłego czytania:

DeDeTommo

~3 "A ty wiesz, że cię nienawidze"

CZYTASZ = KOMENTARZ

RONNIE

Obudziłam się w pokoju okryta satynową pościelą. Jasne, słoneczne światło padało przez okno na drewnianą podłogę. Gdzie nie gdzie można było dostrzec unoszący się kurz, przez co kichałam. Przeklętne uczulenie, pomyślałam.
Jęknełam cicho, podeszłam na kruchych stopach do stojącego lustra i bacznie się przyjżałam. Pod pępkiem nadal widniał ten sam tatuaż, który miał On. Napis po arabsku "“Be true to who you are". Małe, cienkie literki które zostaną na całe życie, literki mówiące o wszystkim i o niczym, mające wiele bolesnych wspomnień.
Samotna łza spłyneła po moim policzku, dzisiaj mija rok kiedy On zerwał ze mną. Dzień którego chciałam jak najlepiej uniknąc. Wyrwie kartke z kalendarza – nic nie da, bo nadal będzie 11 sierpnia.
Otworzyłam okno na ościerz, usiadłam na parapecie, i wyjełam jedną szluge która mieściła się pod parapetem. Zaciągnełam się raz a dobrze, na tyle by chodz na odrobine zapomniec.
"-Ale ja się boję. - mruknełam
-Ronnie nic ci nie będzie, to tylko mała igła. Wyobraź sobie, że to kredka która koloruje ci ciało. Nic więcej. - chwycił mnie za ręke i przyciągnął do siebie przyciskając do murka -Kocham Cie. - pocałował mnie na tyle, by przekonac do tego tatuażu."
Zgasiłam papierosa i pośpiesznie wyszłam do łazienki zabierając ze sobą jasne spodnie z dziurami, i koszulę. Wziełam szybki, zimny prysznic, umyłam zęby na tyle by nie czuc zapachu papierosów, spryskałam się wodą toaletową, a włosy spiełam w niedbałego koka. Zeszłam na dół gdzie czekała na mnie matka z ojcem. Obaj siedzieli w swoich uniformach, ojciec pił kawe i czytał gazete, a matka stała przy kuchence i robiła tosty. Co chwile sięgała po kubek z kofeiną i upijała z niego duze łyki. Uśmiechnełam się bezpodstawnie i zajełam swoje stałe miejsce. Przed moim nosem pojawił się talerz na którym było nałożone z leksza spalone jajecznica i tost. Nalałam sobie do szklanki kawy, i zaczełam jeśc śniadanie.
-Veronico, bym był zapomniał. - odezwał się tata -Dzisiaj jesteśmy zaproszeni na obiad do państwa Malik.
Te nazwisko zawsze wywoływało na mnie dreszcz. I tym razem było tak samo. Spojrzałam to na ojca to na matke. Mówili poważnie. Co oznacza trzy godzinną rozmowe z dziecmi pani Malik i Nim. Człowiekiem którego nienawidzie całą duszą.
Wyszłam na świerze powietrze Brandford. Spojrzałam w niebo. Słońce było przykryte pod grubą warstwą chmur. Nie zabierało się na deszcz, ani na ładniejszą pogode. Opuszczając dom wyszłam do miejsca gdzie zawsze On mnie zabierał. Na ślepą uliczkę.
Ślepa uliczka to miejsce dla ludzi bez przyszłości. Wielkie, stalowe drzwi prowadzące do klubu. "Alaska" bo tak nazywa sie to miejsce – są zawsze sprzedawana narkotyki, papierosy wysokiej jakości i alkohol. Każdy omija to miejsce jakby było czymś zrażonym, jakby wybuchła tutaj jakaś elektorwnia i właśnie tu byłoby duże prawdopodobieństwo śmierci.
Wyjełam mały rulonik z kieszeni spodni i zapalniczkę. Zaciągnełam się w gorzkim smaku mięty. Dym drażnił moje nozdrza co było to nawet przyejmne.
"-Ronnie nigdy tu nie przychodz sama".
To zdanie zawsze drażniło mnie kiedy wchodziłam do klubu. "Nie przychodz sama", zawsze miałam cię gdzieś, przynajmniej tak mi się wydawało.
Dwóch mężczyzn stało przy barze i intensywnie o czymś rozmawiało, kobieta, blondynka, kelnerka przechadzała między ludzmi. Jeden z jej klientów uszczypnął ją w pośladki, na co podskoczyła. Pokręciłam głową śmiejąc się pod nosem.
-No, no, no. Ronnie Holberk. Czy aby napewno to ty? - usłyszawszy swoje imie odwróciłam się napięcie, przedemną stał chłopak. Tak, Blake. Wysoki, chudy, z dziarami na dłoniach, tunele w uszach, czerwone włosy postawione na irokeza. Miał na sobie koszulkę na ramiączkach z nazwą zespołu Metallicim i długie, ciemne spodnie z dziurami które przypominały mi z leksza swoje.
-Przestań owijac w bawełne i daj mi to czego chce. - mruknełam gasząc papierosa
Pierwsza zasada przebywania w "Alasce" – zachowaj spokój chodzby nie wiem co się miało dziac.
-Towar? A gdzie twój przyjaciel? Dawno go tu nie widziałem.. - skrzyżował sobie ręce przy piersi
Przybliżyłam się do niego bliżej. Stanełam na palcach, i musnełam językiem jego płatek ucha, szepnełam:
-Towar, Blake.
Odsunełam się od niego na tyle by widziec jego minę. Był zdezorientowany. Stał jeszcze chwilę po czym odwrócił się i zniknął za czarnymi zasłonami. Nie mineła chwila, a już w prawej dłoni trzymał dwie białe zaszetki. Uśmienełam się. Położyłam pieniądze na stole obok i zabrałam swoje zamówienie.
Druga zasada – zabierz swoje zamówienie i wracaj do domu zanim ktoś cię dopadnie.
Na zegarze przy ratuszu wybiła trzynasta. Jęknełam cicho, zgasiłam papierosa i leniwym krokiem ruszyłam w kierunku domu. O piętnastej jestem skazana na wysłuchiwanie tego "co by było gdyby" i jedzenie jakiegoś popapranego muzułmańskiego jedzenia.
Zrzuciłam z siebie ubrania przed wanną. Przed sobą miałam "śliczną" żółtą sukienkę, czarne obcasy i tego samego koloru sweterek. Zabrałam papierosa który leżał na umywalce, odpaliłam go i ostatni raz zaciągnełam się. Odstersowałam się, chociaż byłam i będe pewna, że sters powróci gdy go zobacze.
Włosy upiełam w eleganckiego koka, sukienka zdaniem mamy idealnie na mnie pasowała, moim? Szczerze? Była beznadziejna. Na szpilkach nie chodziłam od bardzo dawna, przez co potykałam się przy pierwszej lepszej okazji. Zdenerowana rzuciłam nimi o kąt pokoju i nałożyłam czarne trampki. Od razu lepiej, pomyślałam.
Zeszłam na dół gdzie rodzice już na mnie czekali. Matka miała na sobie czerwoną zwiewną sukienkę, a na to czarną marynarkę, a ojciec garnitur.
-A gdzie obcasy? - spytała matka lustrując mnie wzrokiem
-Obcas się złamał. - skłamałam
-Super, tyle kasy poszło na marne. - mrukneła.
Ojciec otworzył nam drzwi. Co prawda dom Malików znajdował się zaledwie kilka kroków od naszego, ale czułam się jakbym przeszła kilometr. Czułam się zmęczona. Zestresowana. I chorbliwie bałam się spojrzec mu w oczy.
Matka nacisneła dzwonek do drzwi, położyła na moim ramieniu dłoń. Spuściłam lekko głowe. Po plecach przeszedł mi dreszcz, dłonie trzęsły mi się a do oczy napływały łzy. Przeklnełam cicho pod nosem kiedy drzwi otworzyła nam malutka dziewczynka. Saffa.
-Mamoo! - krzykneła
-Saffa nie wydzieraj się. - usłyszałam głos, głos przez który miałam ochote płakac, beczec tu i teraz, to właśnie przez niego cierpie – Dzień dobry. - przywitał się z moimi rodzicami podając im dłoń, mineła chwila zanim musiałam jakoś doprowadzic się do dobrego stanu
-Cześc. - mruknełam pod nosem wchodząc do domu unikając jego wzroku
Wszystko wyglądało tak jak przedtem. Ciemne panele, jasne ściany. Wszystko takie jak było przedtem. Chłopak zaprowadził nas do jadalni. Rodzice już ucieli sobie pogawędkę, a Doniya cały czas pytała mnie jakim cudem daje rade łączyc mode elegancką i uliczną razem. Na każde zadane przez nią pytanie wzruszałam ramionami.
Nie miałam wyjścia i musiałam usiąśc obok niego. Cały czas czułam na swoim ciele jego wzrok, a do oczu napływały mi wspomnienia. Pełne bólu, okrucieństwa.
Po skończonej kolacji rodzice nie pozwolili mi opuścic tego domu, więc bez wyjścia usiadłam na zimnej posadzce na balkonie. Z torebki wyjełam papierosa i go zapaliłam. Dałam upust emocjom i po policzkach spłyneły mi samotne łzy. Czułam, że tusz pozostawia po sobie smugi.
-Wszystko dobrze? - usłyszałam słowa których nigdy nie chciałam usłyszec, przynajmniej nie z jego ust
-Nigdy nic nie było dobrze, wiec albo idz albo siedz cicho. - mruknełam ścierając łze
-Wiesz, że nie moge siedziec cicho.
-W takim razie wyjdz. - odpowiedziałam przez zaciśnięte szczęki
-Nie moge, Ronnie. Wiesz, że cię kocham.
-A ty wiesz, że cię nienawidze. Więc oszczędz do cholery, Zayn. - mruknełam wstając z posadzki i opuszczając dom.


_____________________
Z tej strony Louisa :)
Mój pierwszy rozdział pomijając prolog :) .

Zauważyliście, że będe pisac perspektywe Ronnie.. mam nadzieje, że wam się spodoba.
Mój tt: @Yeah_Holiday -> zawsze robie follow back
GG: 19722207

blog: http://you-have-one-choice.blogspot.com/

~2. ''...Ale z ciebie idiota...''

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Obudziłem się z grymasem na twarzy. Zasłoniłem dłońmi moją twarz i usiadłem na łóżku. Spojrzałem na zegar, który wisiał nad biurkiem. 9:38. Trochę się zaskoczyłem, bo zazwyczaj śpię dopóki ktoś przyjdzie i mnie obudzi. Wstałem z łóżka i założyłem na siebie szary, rozciągnięty t-shirt na ramiączkach. Wyszedłem z pokoju i rozejrzałem się po holu. Wszędzie wisiały obrazy, bądź zdjęcia. Nas wszystkich i każdego z osobna. Moje oczy zatrzymały się na zdjęciu, gdzie byłem ja i Ronnie.  Wisiało one tu tylko dlatego, że nasi rodzice byli dość bliskimi przyjaciółmi, przez co i my się przyjaźniliśmy.

'' - To co przyjaciele na zawsze? - powiedziała mała dziewczynka. Miała może z siedem lat, ale jak na swój wiek była dość inteligentna.
- Na zawsze. - powtórzył chłopak i przybili 'high five'.''

Odwróciłem głowę, żeby odgonić od siebie wspomnienia, ale trudno je dać w niepamięć, gdy ta osoba mieszka obok. Podszedłem w kierunku schodów i z nich zeszedłem. W kuchni siedziała już cała rodzinka. Usiadłem obok Saffy, a po chwili przed nosem miałem śniadanie. Wziąłem do ręki tosta i zacząłem jeść.
- Zaprosiliśmy na obiad państwa Holberk na obiad. - powiedziała mama. Momentalnie przestałem jeść, a tost spadł na mój talerz.
- Masz coś przeciwko? - zapytał ojciec.
- Nie. Czemu miałbym coś mieć? - zapytałem, a na mojej twarzy zagościł sztuczny uśmiech. - Dziękuję. - powiedziałem i wstałem od stołu.
- Nie zjesz do końca? - zapytała mama, spojrzałem na jej brązowe oczy. Były przepełnione troską.
- Nie jestem głodny. - odpowiedziałem i poszedłem na górę. Wszedłem do mojego pokoju i podszedłem do szafy. Wyciągnąłem ciemne jeansy, biały t-shirt i zieloną bluzę. Poszedłem do łazienki i się ubrałem. Umyłem zęby, patrząc na siebie w lustrze. Przemyłem zimną wodą swoją twarz i oparłem się dłońmi o umywalkę. Wytarłem twarz szarym ręcznikiem i wyszedłem z łazienki. Otworzyłem jasne drzwi. Mój wzrok przyciągnęła Waliyah, która siedziała na łóżku i wyraźnie z kimś esemesowała. - Co ty tutaj robisz?
- Muszę z tobą porozmawiać. - powiedziała.
- O czym? - zapytałem i podszedłem do krzesła, które stało obok biurka. Usiadłem na nim.
- Dlaczego tak dziwnie zareagowałeś, gdy mama powiedziała, że przyjdzie Ronnie?
- To długa historia. - chciałem ją zbyć, ale dobrze wiedziałem, że nie podda się tak łatwo.
- Mamy czas.
- Bo ja i Ronnie... My kiedyś... My kiedyś byliśmy razem.
- Słucham? - zapytała zdziwiona. Wiedziałem, że tak zareaguje. Podszedłem do okna i otworzyłem drzwi balkonowe. Oparłem się o wilgotne barierki. Wiedziałem, że Waliyah stała za mną chociaż jej nie widziałem.
- Dwa lata temu, przed X-Factorem powiedziałem jej, że ją kocham. I tak było na prawdę.

'' - Ronnie ja już nie mogę tego w sobie dłużej trzymać. 
- Możesz mi wszystko powiedzieć. Jesteśmy przyjaciółmi.
- No właśnie. Przyjaciółmi. Ale ja czuję do ciebie coś więcej niż do przyjaciółki.
- Skąd to wiesz?
- No bo z Chris' em też się przyjaźnię i nie mam dreszczy, gdy go dotykam. - powiedział i spojrzał na chodnik. Uśmiechnął się na samą myśl o tym uczuciu. Ujął jej twarz w swoje ręce i spojrzał w szare oczy, które świeciły na tysiące kilometrów. Zbliżył jej twarz do swojej i musnął lekko jej różowe usta. Oddalił się od jej twarzy, ale ciągle patrzył w jej oczy. - Kocham cię. - powiedział szeptem.
- Ja ciebie też. - odszepnęła i pocałowała chłopaka. Odważniej niż jon ją, ale wciąż delikatnie. Wplotła dłonie w jego czarne włosy, a on nie zostając jej dłużny błądził dłoniami po plecach. ''

 Wszystko było dobrze. Chodziliśmy na spacery, do kina. Robiłem co tylko chciała. Kochałem ją i nadal ją kocham, ale wszystko spieprzyłem.

'' - Co robiłaś z tym chłopakiem w parku? - zapytał spokojnie, próbując się opanować, choć wiedział, że za dobrze mu to nie wychodzi.
- Z jakim chłopakiem? - spytała zdezorientowana. 
- Wysoki brunet. Był ubrany w niebieski t-shirt i ciemne jeansy...
- To był mój kuzyn. Przyjechał nas odwiedzić i postanowiłam oprowadzić go po Bradford. - odpowiedziała spokojnie. One nagle przystanął i spojrzał w jej twarz. 
- Kuzyn? Czy ty mnie masz za idiotę?! - krzyknął.
- Zayn, o co ci chodzi?
- Jak to o co? Szwendasz się z jakimś kolesiem, którego w ogóle nie znam po parku! I ja ci mam uwierzyć, że to twój kuzyn?!
- Wiesz co? Mam tego dość! Ciągle osądzasz mnie o zdradę, choć nigdy bym cię nie zdradziła. Za bardzo cię kocham, ale to już nie ma znaczenia. W ogóle nic nie ma znaczenia. I nas już też nie ma. Nie chce mieć z tobą nic wspólnego i sobie do tego zasranego X-Factora, wygraj go i zrób z siebie gwiazdę, bo tylko to ci najlepiej wychodzi! - krzyknęła, prawie dławiąc się łzami. Obróciła się na pięcie i pobiegła w stronę jasnych domków jednorodzinnych. ''

- Ale z ciebie idiota. - powiedziała.
- Dzięki. - powiedziałem.
- Mówię poważnie. Zamiast iść, przeprosić i być znowu szczęśliwym to ty wolisz siedzieć w domu i nic nie robić. - powiedziała. Zaśmiałem się i wyciągnąłem paczkę papierosów z kieszeni bluzy. Wysunąłem jeden rulonik wypełniony tytoniem i włożyłem go do ust. Sięgnąłem po zapalniczkę i zapaliłem. Zaciągnąłem się raz i wypuściłem dym z ust. Chciałem włożyć go ponownie do ust, ale Waliyah zabrała mi go i wyrzuciła. - Musisz skończyć z tym. - powiedziała, wstawiła na twarz swój uśmiech i wyszła z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

x   x   x

Przepraszam, że przez prawie tydzień nie było rozdziału, ale nie miałam czasu. 

Mam nadzieję, że ten się wam podobał i będą jakieś komentarze.

Nie jestem z niego zadowolona, ale cóż. 

Follow me na tt: @DeDeTommo

gg:

DeDeTommo :)

~1. '...Wszystko zepsuła zazdrość...'

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Otworzyłem frontowe drzwi i zamknąłem je z hukiem. Zwinnie ściągnąłem ciemne buty i powiesiłem na garderobie skórzaną kurtkę. Nie chcąc narażać się na spotkaniem tej bandy świrów poszedłem schodami na piętro i od razu skierowałem się do jasnych drzwi, na których było napisane drukowanymi literami moje imię. Zamknąłem drzwi za sobą i wyszedłem na balkon. Wyciągnąłem z kieszeni moich ciemnych jeansów paczkę papierosów. Wysunąłem z niej jeden cienki rulonik napełniony tytoniem i włożyłem go do ust. Wziąłem do ręki zapalniczkę i podpaliłem papierosa. Zaciągnąłem się i wypuściłem dym z ust. Zrobiłem tak kilka razy. Czułem, że cały stres ze mnie spływa i wszystko co mi nie potrzebne odchodzi w niepamięć. Zgasiłem papierosa, wcierając go w barierkę i wróciłem do pokoju. Wyciągnąłem z pod łóżka walizkę i zacząłem się pakować. W końcu wracam do domu. Do rodzinnego Bradford. Kto by pomyślał, że mam ochotę już wracać do domu. Zostawić całą karierę, dziewczyny. A jednak.
Wrzucałem po kolei do walizki rzeczy, które przydadzą mi się na tak zwanym 'urlopie'. Ubrania, kosmetyki - wszystko co potrzebne. Za dużo nie brałem, bo jadę tylko na 20 dni, ale jednak walizka się nie chciała zapiąć. Usiadłem na niej i chciałem zapiąć zamek, tak żeby go nie zniszczyć.
- Pomóc ci? - usłyszałem za sobą dobrze znany mi głos.
- Jeśli masz czas. - powiedziałem. Chłopak podszedł do mnie i zwinnie zapiął walizkę.
- Dzięki.
- Nie masz za co. W końcu jesteśmy przyjaciółmi. - powiedział i przybiliśmy sobie popularną 'high five'. Dopiero teraz się zorientowałem, że jest już grubo po północy. Ciemnooki poszedł do siebie, a ja wziąłem moje spodnie od pidżamy, świeżą bieliznę i poszedłem do własnej łazienki. Rozebrałem się i włączyłem wodę, aby choć trochę się ogrzała. Wszedłem do kabiny i zmoczyłem całe ciało. Nalałem sobie na dłoń trochę żelu do mycia się i wtarłem go w ciało, a następnie spłukałem. Wyszedłem i dokładnie się wytarłem. Założyłem bieliznę i spodnie z dresu, które robiły za moją pidżamę. Wyszedłem z łazienki i położyłem się na łóżku, rozmyślając o tym co było kiedyś

'' - Kocham cię. - powiedziała i wtuliła się w jego klatkę piersiową. Miała zaledwie 165cm, ale kochał to w niej. Kochał w niej wszystko. Jej szare oczy, brązowe włosy, to, że jest nieśmiała i, że kocha zabawę. Jak poświęca dla niego swój czas, który powinna spędzić  pracy, bo rodzice, powiedzieli, że nie dają jej ani grosza.

- Ja ciebie bardziej. - powiedział. Dziewczyna oderwała się od jego torsu i spojrzała w jego brązowe oczy, w których si zakochała od pierwszego wejrzenia.

- To niemożliwe. - wyszeptała. On nie mógł już słuchać tego, więc ujął jej twarz w swoje dość drobne ręce i przysunął swoją twarz do jej twarzy, a następnie musnął jej różowe usta. Oderwali się od siebie, ale po chwili znów byli złączeni w pocałunku. - Obiecaj, że nigdy mnie nie opuścisz.

- Nie muszę tego obiecywać. Ja nigdy tego nie zrobię. - powiedział brązowooki i musnął jeszcze raz jej usta.''

Jeszcze dwa lata temu tak mówiłem i byłem tego pewien, ale wszystko zepsuła zazdrość. Moja cholerna zazdrość. Osądzałem ją o zdradę nawet, gdy jej nie było. Żałuję tego teraz, ale taki jest mój charakter. Zawsze jestem zazdrosny o dziewczyny i chcę pokazać, że jest moja. Z takimi rozmyśleniami zasnąłem.

- Wstawaj, Zayn. - usłyszałem.
- Jeszcze chwilka. - mruknąłem i się obróciłem na drugi bok.
- Jeśli chcesz zjeść śniadanie to radziłbym ci zejść na dół, bo Niall już się dobiera do twojej porcji naleśników z polewą czekoladową, bananami i bitą śmietaną. - powiedział Louis. Jak na żądanie podniosłem się do pozycji siedzącej, przetarłem otwartą dłonią  twarz i wstałem z łóżka. Wyszedłem na korytarz, na którym zastałem Harry ego śpiącego pod ścianą. Zaśmiałem się i zszedłem na dół. Wszedłem do kuchni, gdzie była pozostała dwójka.
- Cześć. - powiedział Liam oraz Niall. Ten pierwszy czytał jakieś czasopismo, a drugi pochłaniał chyba już ósmą porcję naleśników. Normalnie on je więcej niż my wszyscy razem wzięci w święta.
- Hej. - powiedziałem i usiadłem przed porcją mojego śniadania, czyli między chłopakami. Wziąłem widelec i zacząłem jeść. Po chwili do kuchni wszedł Louis, który miał przewieszonego przez ramię Hazze. posadził chłopaka naprzeciwko mnie, a sam usiadł obok niego. Harry - jak na śpiocha przystało - oparł swoją twarz na zaciśniętej dłoni. Miał zamknięte oczy i lekko pochrapywał, co znaczyło, że jeszcze się nie obudził.
- Tak więc. - zaczął Liam. - Niall ma samolot o 11:40, Zayn - 12:00, a ja o 14:25.
- A ja i Harry? - zapytał się Lou.
- Wy macie prawo jazdy, więc jedziecie samochodem do domu. - powiedział Liam. Chłopak wstał, podszedł do lady i nalał sobie kawy. Natomiast nasza śpiąca królewna straciła równowagę i swoją piękną twarzą trafiła w sam środek naleśników z polewą toffi, nie mówiąc już o potrójnej porcji bite śmietany. Oczywiście wszyscy w śmiech. Nawet ja.
- Z czego się śmiejecie? - zapytał zaspany Hazza.
- Popatrz do lustra. - powiedziałem. Chłopak wstał i poszedł do łazienki. Doszedł do nas tradycyjny pisk Harry' ego. I znowu wszyscy w śmiech. Spojrzałem na zegarek. Wybiła 11:00. - Możecie mi przypomnieć, o której Niall ma samolot?
- O 11:40, a co? - powiedział blondyn.
- Jeżeli za 40 minut nie będziesz na lotnisku to nie wrócisz do domu. - powiedziałem. Momentalnie wszyscy uspokoiliśmy się i popatrzeliśmy po sobie. Nagle się wszyscy zerwaliśmy z miejsc i pobiegliśmy do swoich pokoi. Wziąłem walizkę oraz torbę podręczną i - z wielkim trudem - zszedłem na dół, gdzie już byli Niall i Louis. Po chwili dołączyli do nas Harry i Liam.Wyszliśmy z domu i Liam - jako ten najbardziej odpowiedzialny - zamknął go i schował klucze do swojej torby. Wsiedliśmy z Daddy' m do samochodu Louis' a. Lou na miejscu kierowcy, ja zająłem obok niego miejsce, a Liam usiadł z tyłu.
Na lotnisku byliśmy 25 minut po godzinie 11. Bylibyśmy wcześniej, ale w Londynie o tej porze są straszne korki. Wbiegliśmy na lotnisko jak oparzeni. Oczywiście nasz Harry musiał się zatrzasnąć w drzwiach obrotowych - normalka. Niall podszedł do Liam' a, następnie do Lou, potem do Hazzy. I wreszcie do mnie.
- Trzymaj się. - powiedziałem i go przytuliłem.
- Dzięki, Zayn. Ty też się trzymaj. - powiedział i się odsunął. A po chwili znikał już za barierkami. Czekając na mój lot usiedliśmy na ławkach i przypominaliśmy sobie różne śmieszne historie z naszego dość pokręconego i zwariowanego życia. W końcu wybiła 11:55. Podniosłem się i podszedłem do loczka.Przytulił mnie jak nigdy dotąd. Następny w kolejce był Lou. Tak jak Harry sprzedał mi niedźwiadka. Ostatni był Liam i dobrze wiedziałem, że z nim najciężej będzie mi się pożegnać. To z nim najbardziej się związałem.
- Do zobaczenia, Zayn. - powiedział i tak jak reszta przytulił mnie. Nie wiem dlaczego, ale łzy cisnęły mi się do oczu. Jednak grałem twardego i nie rozpłakałem się, choć było blisko. Uśmiechnąłem się blado do reszty i  ruszyłem w stronę, gdzie 20 minut temu znikł Niall.

Zająłem miejsce przy oknie i podziwiałem 'widoki'.
- Przepraszam czy te miejsce jest wolne? - usłyszałem jakiś głos. Dziewczęcy głos. Obróciłem głowę i zobaczyłem dość wysoką blondynkę. Pomijając fakt, że dekolt bluzki sięgał jej do pępka, a spódniczka ledwo zakrywała jej pośladki oraz, że szpachlą mógłbym jej tapetę ściągać z twarzy to była całkiem niezła.
- Pewnie. Siadaj. - powiedziałem, a dziewczyna zajęła miejsce. Chciałem zagadać, ale przeszkodziła mi stewardessa, która ogłosiła, żebyśmy zapięli pasy. Po chwili wyjąłem słuchawki, włączyłem składankę Chris' a Brown' a i odpłynąłem.

Obudziła mnie ta sama kobieta, która kazała zapinać pasy. I tym razem kazała nam to zrobić. Posłusznie wykonałem rozkaz. Po 20 minutach już wylądowaliśmy. Wyszedłem z samolotu i zszedłem po schodach. W oddali zobaczyłem już ojca i trzy dziewczyny, które przywykłem nazywać siostrami. Brakowało mi tylko mojej rodzicielki. Nim się zorientowałem obok mnie słała już najmłodsza w naszej rodzinie - Saffa. Wziąłem ją na ręce i mocno przytuliłem, a ona dała mi buziaka w policzek. Następna była Waliyah, a zaraz potem Doniya. Kiedy odczepiłem się do sióstr, podszedłem do ojca. Tak samo jak z wszystkimi, i z nim się przytuliłem. Następnie poszliśmy po mój bagaż i do samochodu. Tradycyjnie prowadził tata, ponieważ ja nie mam prawa jazdy. Usiadłem po lewej stronie kierowcy i podziwiałem widoki Bradford. Wszystkie domy, bloki, sklepy. Wszystko to znałem na pamięć. W końcu wjechaliśmy na dobrze znaną mi ulicę i zaparkowaliśmy pod dobrze znanym mi jasnym domem. Wyszedłem z samochodu i rozejrzałem się po okolicy. I wtedy zrobiłem błąd. Gdy spojrzałem w prawo ONA tam stała. Niska brunetka z szarymi, podkrążonymi oczami, ubrana w krótkie jeansowe spodenki, czarną bokserkę i tego samego koloru conversy. W jednym momencie wszystko wróciło. Wszystkie wspomnienia, chwile spędzone razem. Żeby odgonić to wszystko od siebie podszedłem do bagażnika i wyciągnąłem z niego walizkę, a następnie poszedłem do domu przywitać się z mamą.

x  x  x

Moim zdaniem trochę mi nie wyszedł i mogłam się lepiej postarać, ale ocena należy do was. Chciałabym poznać waszą opinię.

Jeśli chcecie być informowanie o nowych rozdziałach to piszcie:

na gg:

tt: @DeDeTommo

DeDeTommo

~0

Zakapturzona postac przemierzała ciemne uliczki Londynu. Słońce już dawno schowało się za wysokimi murami, wieżowcami miasta. Teraz pozostał tylko On i jego przyjaciółka. Blondynka o długich nogach, jednym niebieskim oku drugim brązowym, tak, nosiła soczewki. Sam nie wiedział jaki jest jej naturalny kolor oczu, uważał, że jest to zbędne. Ważne by miał towarzyszkę na dzisiejszą noc.
Poznał ją dwie godziny temu w jednym z klubów na przedmieściach Londynu, a czuł się jakby znał ją całe życie. Jutro wyjeżdza do swojego rodzinnego miasta na dwa tygodnie. Potrzebował trochę izolatki od pisków, bólu oraz cierpienia. Kochał to co robi ale czasami wszystko go denerwuje, pisk, trzaśnięcie drzwiami, szmer. Każdy dźwiek przyprawiał go o dreszcz i wybuch emocji dzisiejszej nocy. Kobieta która mu towarzyszyła miała na imię Alyssa, albo Naomi. Nie pamiętał, zbyt dużo kobiet już było przy jego boku by zapamiętac chodz jedno imię.
Rozsiadł się wygodnie na zimnym schodku prowadzącym do jakiegoś baru. Wyrwał blondynce z dłoni alkohol i wypił łyk z gwinta. Ciepła, gorzka ciecz pomogła chodz odrobine zapomniec o dziewczynie która zmieniła jego życie. Najgorsze jest to, że jedzie do jej rodzinnego miasta i będzie musiał się z nią w końcu spotkac i wyjaśnic całe zamieszanie. Ale pytanie czy Ona bedzie chciała go słuchac..
Ona – blondwłosai dziewiętnastolatka. Jej szare oczy zawsze kojarzyły się z szarą myszką którą nie była. Zawsze była uśmiechnięta, radosna, towarzyska. Do czasu aż z nią zerwał. Teraz była wychudzona, zmęczona życiem, chamska oraz wredna. Co prawda pare cech odziedziczyła po spotykaniu się z Nim, aczkolwiek obu to nie przeszkadzało. Paliła.
Tylko jest jeden problem. Ona nie chce go widziec, a on ją kocha.

_____
Mniemam, iz to był prolog. Troche nudnawy, ale coś mówi.

`Louisa